Exhibition 13 – 26 May 2022, Tuesday – Friday 4pm – 9pm, Saturday 2pm – 7pm.

Preview Thursday 12 May 2022

This exhibition has developed out of a conversation that began in 2020. As with many things stalled by the pandemic, the project has been elongated, allowing Maipa and Jones to move forward in their respective practices as well as to look back, exchanging ideas about, and readings of old works and new. This exhibition condenses that conversation in pieces that question the relationship of the human body to landscape with regard to vulnerability, duration, traversing, and self-perception; as well as this, presenting botanical adaptations that invite reflections on behaviour and photographic translation. Across both practices, it is the nearly-visible that is perhaps most significant, and provides the space in which to think around the work; the double take and degrees of visual ambiguity raise questions as to how we recognise a particular subject, and how the image is a material that’s meaning can be tested. 

At a time where it is common to be largely disconnected from the landscape and natural world, the works in this exhibition propose readings of individual experiences and behaviour through the natural. Maipa explores the poetic dialogue between body and landscape through semi fictional compositions that layer inner landscapes, symbols and allegories; synthesis of language and image that seek to create open-ended narratives. In her collages, Mountains, where close up details of damaged skin form the ridges of photographed mountains, there is a sharp contrast between the bodily vulnerability and the hardness of mountains. Mountains have often acted as borders, or impasses across which people have long traversed. Through this physical experience, the body is assimilated into the landscape. By photographically targeting the body and its wounds, emphasis is given to the anxiety of a new journey or exploration. They also act as key influencing factors in evolution. When a species population is split by a border the magnitude of a mountain range, a divergence can, over time, occur. In Jones’ photographic studies of botanically evolved defences, evolution is a central theme, presenting multiple adaptations with similar effects. To view these as analogous to our own behaviours has the potential to raise questions about passive aggressive behaviours on both individual and collective levels.

Maipa’s installation Swallow Everything In Brief suggests a sensory experience of the environment; by covering the body with a fabric she experiments with another way of integrating the body and landscape. Through this process, the subject, object and environment are being transformed into a new dialogue questioning presence, absence and the inevitable cycles in nature and life; a recognition of the human form as somehow a component of landscape, vulnerable and transient which passes through space. This dialogue can also be seen in Jones’ work View Towards the Pacific. This work documents a rock formation that’s uncanny likeness to a human form has a sculptural presence akin to a monument or memorial designed to continue someone’s life as memory beyond death. It addresses how we render and recognise ourselves in nature and other materials, and deal with our impermanence; the work suggests two different scales of time: the geological and that of a human lifespan. In contrast, Jones’ installation A Common Prick of Conscience, comprises enlarged images of prickles from roses and brambles, all enlarged by the same magnification factor so as to become a comparative group. They underline the emotionless character of evolution with regard to passive aggressive adaptations and the absence of compassion in nature. As stark black on white images, they become symbols whose meaning is derived from their evolutionary function. Lastly the group of works Fog present indeterminate surfaces, simply documenting an interaction of light, paper, movement and chemistry; they ambiguously suggest something atmospheric, whilst simply representing their creational process. 

Overarchingly the work intends to relate human experience to natural processes, to re-connect the body to landscape and consider evolutionary behaviour and self perception. Further, there is a focus on how lens based media provides scope to document, reinterpret, and ultimately generate photographic objects that address these translations. Through various analogue and digital processes and performative interventions, this exhibition proposes multiple perspectives from which to reflect on our connection to the natural world whilst addressing different parameters of the image. 

Benjamin Jones (b. 1994 in Reading, GB) is an artist based in London (GB) who studied photography at Bath School of Art and Design (GB). He was a Styria-Artist-in-Residence in Graz (AT) during 2019 and a graduate fellow at Spike Island, Bristol (GB), from 2016–17. His practice uses analogue photographic processes to consider questions of perception across multiple strands of abstract and representational work. Recent projects include: Passive Aggressive (2021, 36 Gallery, Newcastle), Something, Like Nothing, Happens Anywhere (2021, Camera Austria, Graz), 4 frogs (2021, DUM projects space, Ljubljana, SI), Analogue Processes (2020, Antonini, Milan), Shades of Grey (2020, Galerie artepari, Graz), Glashaus (2019, Schaumbad – Freies Atelierhaus Graz). Jones’ work has recently been published in the magazine M-A (A Space Between), and the catalogue Glashaus. A conversation between the artist and Reinhard Braun entitled“Nothing, Like Something, Happens Anywhere, was presented on Camera Austria’s website in 2020. 

http://www.benjaminjonesstudio.com

Ilektra Maipa (1989) is a visual artist based in Thessaloniki, Greece. She studied Painting in the Department of Visual & Applied Arts at University of Western Macedonia and graduated with honours. She continued her studies at the Manchester School of Art, Metropolitan University of Manchester (MA Fine Art, Hons). Maipa works across a range of media, including drawings, digital collages, installations, and performances for camera and text. She has presented her work in various exhibitions in Greece and abroad: MATAROA Awards; Art Thessaloniki International Contemporary Art Fair (2021), Manchester Art Fair, UK (2019), the Brave New World project, K-Gold Gallery, Lesvos, Greece, with the support of NEON (2016), the exhibition Beyond the Borders/Visual March to Prespes; State Museum of Contemporary Art, Thessaloniki (2014), Physis at the Hellenic Foundation for Culture in Berlin, Germany (2013), and the Biennial of Young Artists from Europe and the Mediterranean, Thessaloniki (2011), among others. She has received Mataroa Award for young artists in 5th Art Thessaloniki International Contemporary Art Fair (2021) and ARTWORKS Stavros Niarchos Foundation Artist Fellowship Award (2020). http://www.ilektramaipa.com/

Residency #3 Benjamin Jones και Ηλέκτρα Μάιπα

12 – 26 Μαΐου 2022

Η ιδέα της έκθεσης γεννήθηκε μέσα από μία συζήτηση που ξεκίνησε το 2020. Όπως πολλά πράγματα τα οποία καθυστέρησαν λόγω πανδημίας έτσι και το πρότζεκτ αυτό ανεβλήθει επιτρέποντας στην Μάιπα και στον Jones να προχωρήσουν με τις πρακτικές τους, καθώς και να αναστοχαστούν, ανταλλάσσοντας ιδέες σχετικά με αναγνώσματα παλαιών και νέων έργων. Η έκθεση αυτή θέτει ερωτήματα σχετικά με τη σχέση του ανθρώπινου σώματος με το τοπίο αναφορικά με την ευαλωτότητα, τη διάρκεια και την αυτοαντίληψη· επίσης, παρουσιάζει την εξελικτική διαδιακασία της χλωρίδας η οποία μας καλεί να στοχαστούμε πάνω στη συμπεριφορά και τη φωτογραφική απεικόνιση. Και στις δύο πρακτικές, είναι το σχεδόν ορατό αυτό που είναι ίσως το πιο σημαντικό και παρέχει το χώρο για να σκεφτεί κανείς γύρω από το έργο. Η συνειδητοποίηση και η οπτική αμφισημία εγείρουν ερωτήματα σχετικά με το πως αναγνωρίζεται ένα συγκεκριμένο αντικείμενο.

Σε μία εποχή που είναι σύνηθες να αποστασιοποιούμαστε σε μεγάλο βαθμό από το τοπίο και το φυσικό περιβάλλον τα έργα αυτής της έκθεσης παροτρύνουν την έκφραση μέσα από προσωπικές εμπειρίες και συμπεριφορές συνδεδεμένες με το φυσικό περιβάλλον. 

Η Μαίπα διερευνά τον ποιητικό διάλογο ανάμεσα στο σώμα και το τοπίο μέσα από ημι-φαντασιακές συνθέσεις που δημιουργούν επίπεδα εσωτερικών τοπίων, συμβόλων και αλληγοριών συνθέτοντας γλώσσα και εικόνα, προσπαθώντας να δημιουργήσει μία ανοικτή αφήγηση. Στα κολάζ της Mountains, όπου κοντινές λήψεις αλλοιωμένου δέρματος καθορίζουν τις κορυφές των εικόνων των βουνών, υπάρχει έντονη αντίθεση μεταξύ της σωματικής ευαλωτότητας και της σκληρότητας των βουνών. Τα βουνά συχνά δρούν ως φυσικά σύνορα ή αδιέξοδα τα οποία οι άνθρωποι διασχίζουν διαχρονικά. Μέσα από αυτή τη φυσική εμπειρία το σώμα αφομοιώνεται μεσα στο τοπίο. Στοχεύοντας φωτογραφικά στο σώμα και στις πληγές του δίνεται έμφαση στην προσμονή ενός νέου ταξιδιού ή εξερεύνησης. Επίσης, λειτουργούν και ως βασικοί παράγοντες που καθορίζουν την εξέλιξη. Όταν ένας πληθυσμός ενός είδους χωρίζεται από ένα φυσικό σύνορο του μεγέθους μιας οροσειράς, μπορεί, με την πάροδο του χρόνου, να προκύψει απόκλιση. Στις φωτογραφικές μελέτες του Jones η εξέλιξη αμυντικών μηχανισμών της χλωρίδας είναι κεντρικό θέμα, στο οποίο παρουσιάζονται πολλαπλές προσαρμογές με παρόμοια αποτελέσματα. Το να τις βλέπουμε ως ανάλογες με τις δικές μας συμπεριφορές έχει τη δυνατότητα να εγείρει ερωτήματα σχετικά με τις παθητικές-επιθετικές συμπεριφορές τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. 

Η εγκατάσταση της Μάιπα Swallow everything in brief υποδηλώνει μια αισθητηριακή εμπειρία του περιβάλλοντος. Καλύπτοντας το σώμα με ένα ύφασμα πειραματίζεται με έναν άλλο τρόπο ενσωμάτωσης του σώματος και του τοπίου. Μέσω αυτής της διαδικασίας, το υποκείμενο, το αντικείμενο και το περιβάλλον μετατρέπονται σε έναν νέο διάλογο μεταξύ του σώματος και του τοπίου αμφισβητώντας την παρουσία, την απουσία και τους αναπόφευκτους κύκλους στη φύση και τη ζωή. Αυτός ο διάλογος φαίνεται επίσης στο έργο του Jones – View Towards the Pacific. Αυτό το έργο απεικονίζει έναν βραχώδη σχηματισμό που μοιάζει ασυνήθιστα με μια ανθρώπινη μορφή και έχει μια γλυπτική παρουσία παρόμοια με ένα μνημείο που έχει σχεδιαστεί για να συνεχίσει τη ζωή κάποιου ως μνήμη πέρα ​​από το θάνατο. Αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο αποδίδουμε και αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στη φύση και σε άλλα υλικά και αντιμετωπίζουμε την παροδικότητά μας. Το έργο προτείνει δύο διαφορετικές κλίμακες χρόνου, τη γεωλογική και αυτή της ανθρώπινης ζωής. Αντιθέτως, η εγκατάσταση του Jones – Common Prick of Conscience, περιλαμβάνει μεγεθυμένες εικόνες από αγκάθια τριαντάφυλλων και βάτους, όλα μεγεθυμένα με τον ίδιο παράγοντα ώστε να είναι συγκρίσιμα μεταξύ τους. Υπογραμμίζουν τον χωρίς συναισθήματα χαρακτήρα της εξέλιξης όσον αφορά τις παθητικές-επιθετικές προσαρμογές και την απουσία συμπόνιας στη φύση. Ως έντονα ασπρόμαυρες εικόνες, γίνονται σύμβολα, το νόημα των οποίων προέρχεται από την εξελικτική τους διαδικασία. Τέλος, η σειρά των έργων Fog παρουσιάζει ασαφείς επιφάνειες, τεκμηριώνοντας απλώς μια αλληλεπίδραση φωτός, χαρτιού, κίνησης και χημείας. Προτείνουν διφορούμενα κάτι ατμοσφαιρικό, ενώ απλώς αντιπροσωπεύουν τη δημιουργική τους διαδικασία.

Τα έργα στο σύνολο τους, επιδιώκουν να συσχετίσουν την ανθρώπινη εμπειρία με φυσικές διαδικασίες, να επανασυνδέσουν το σώμα με το τοπίο και να εξετάσουν την εξελικτική συμπεριφορά και την αυτοαντίληψη. Επιπλέον, δίνεται έμφαση σε εικόνες τραβηγμένες με φακό οι οποίες παρέχουν την οπτική για τεκμηρίωση, επανερμηνεία και, τελικά, δημιουργία φωτογραφικών αντικειμένων που αποδίδονται σε αυτές τις μεταφράσεις. Μέσα από διάφορες αναλογικές και ψηφιακές διαδικασίες και παραστατικές παρεμβάσεις, αυτή η έκθεση προτείνει πολλαπλές οπτικές, από τις οποίες μπορούμε να αναλογιστούμε τη σύνδεσή μας με τον φυσικό περιβάλλον, αντιμετωπίζοντας διαφορετικές παραμέτρους της εικόνας.

Ο Benjamin Jones (γεν. 1994) είναι καλλιτέχνης με έδρα το Λονδίνο. Σπούδασε φωτογραφία στο Bath School of Art and Design. Ήταν Styria-Artist-in-Residence στο Γκρατς (AT) το 2019 και fellow artist στο Spike Island, Bristol (GB), από το 2016–17. Στην πρακτική του χρησιμοποιεί αναλογικές φωτογραφικές διαδικασίες για να εξετάσει ζητήματα αντίληψης μέσα από αφηρημένα και αναπαραστατικά έργα. Τα πρόσφατα έργα περιλαμβάνουν: Passive Aggressive (2021, 36 Gallery, Newcastle), Something, Like Nothing, Happens Anywhere (2021, Camera Austria, Graz), 4 frogs (2021, DUM projects space, Ljubljana, SI), Analogue Processes (2020, Antonini, Milan), Shades of Grey (2020, Galerie artepari, Graz), Glashaus (2019, Schaumbad – Freies Atelierhaus Graz).

Η δουλειά του Jones δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό M-A (A Space Between) και στον κατάλογο Glashaus. Μια συνομιλία μεταξύ του καλλιτέχνη και του Reinhard Braun με τίτλο «Nothing, Like Something, Happens Anywhere» παρουσιάστηκε στον ιστότοπο της Camera Austria το 2020.

www.benjaminjonesstudio.com 

Η Ηλέκτρα Μάιπα (γεν. 1989) είναι εικαστικός με έδρα την Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ζωγραφική στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας όπου αποφοίτησε με άριστα. Συνέχισε τις σπουδές της στο Manchester School of Art, Metropolitan University of Manchester (MA Fine Art, Hons). Η πρακτική της περιλαμβάνει σχέδια, ψηφιακά κολάζ, εγκαταστάσεις, performances για κάμερα και κείμενο.

Έργα της έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό: Art Thessaloniki International Contemporary Art Fair (2021), Manchester Art Fair, UK (2019), Rethink Art Digital Festival, House of Culture, Ρέθυμνο, Brave New World, K-Gold Gallery & NEON, Λέσβος (2016), Beyond the Borders/Visual March to Prespes, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2014), Physis, Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, Βερολίνο (2013), Action Field Kodra, Θεσσαλονίκη, Εικαστική Πορεία προς τις Πρέσπες, Πρέσπες, Φλώρινα (2012), Biennale of new artists of Mediterranean, Θεσσαλονίκη (2011). Έχει λάβει το βραβείο Mataroa Awards (2021) και το βραβείο Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος της ARTWORKS (2020).www.ilektramaipa.com @ilektra_maipa

Residency in progress: maipa-jones.hotglue.me